Αυτό το βιβλίο δεν είναι όπως τ’αλλα βιβλία, αφού διαβάζεται από όποια σελίδα κατά τύχη ανοιχθεί και προς την αρχή του αλλά και προς το τέλος του. Έχει απόψεις, θέσεις και αντιθέσεις, συμφωνίες και διαφωνίες, είναι όμως μία προσπάθεια συλλογική. Αφού γράφτηκε με σημειώσεις που κρατούσε ο συγγραφέας από τα μηνύματα που ακουγόντουσαν από ραδιοφωνικούς σταθμούς τα χαράματα, την ώρα του πρωινού καφέ, τότε που συμβαίνουν της καινούργιας ημέρας οι προσεγγίσεις ή της σχολής οι αναζητήσεις. Έχει θέαση προς την πραγματικότητα με πυξίδα την ανθρωπιά και θεωρεί γνώμη τη θέση που βρίσκεται σε αντίθεση με των πειραγμένων μυαλών τις αγκυλώσεις και τις ισχυρογνωμοσύνες. Επειδή η ζωή στον κόσμο των ανθρώπων έχει καταντήσει βίος με τα μύρια πρέπει και «ου» που έχει βάλλει η παράλογη λογική μας και το θέλω έχει υποβιβασθεί στο επίπεδο του επιθυμώ, ο θάνατος τέλος φριχτό, εφιάλτης το όνειρο, το άτομο μέρος ασήμαντο και τα σύνολα αγέλες υπηκόων. Με γνώμες λοιπόν πώς ο εφιάλτης θα γίνει όνειρο πασχίζουμε ν’ ανοίξουμε μαζί μια διαδρομή που ξεκινά από τον βίο και αναζητά τη ζωή.
Αντί Προλόγου
Ο κόσμος της ύλης δεν είναι παρά ένα μέρος της ύπαρξης. Η μία υπόσταση της Δημιουργίας αφού η άλλη η υπόσταση της αυτή της αντιύλης, με καταλύτη την ενέργεια βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με τον κόσμο της ύλης αλλά και σε αέναη αλληλουχία. Η σύγχρονη επιστήμη της Φυσικής η οποία κατάφερε νοητικά αρχικά και στη συνέχεια πειραματικά να προσεγγίσει αυτήν την πραγματικότητα δεν έχει μπορέσει ακόμα να την κάνει γνώση συνειδητή στην ανθρωπότητα επειδή η σκοπιμότητα των κατεχόντων των κλειδιών της γνώσης εξυπηρετείται από τη συνωμοσία μιας παλιάς ιερατικής άποψης, πως τη γνώση πρέπει να την κρατούν ερμητικά φυλαγμένη τα ιερατεία. Να μην γίνεται δηλαδή γνώση των πολλών. Για εκείνη την παλιά εποχή ίσως αυτό να ήταν σωστό αφού οι άνθρωποι είχαν την δυνατότητα να προσεγγίζουν το πραγματικό μέσω των αισθήσεων τους και οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται μόνο ένα μέρος της πραγματικότητας του κόσμου της ύλης στον οποίο νομίζουμε ότι ζούμε αλλά στην πραγματικότητα βιώνουμε. Διότι αντιλαμβανόμαστε την βαρύτητα ως την κυρίαρχη δύναμη του κόσμου της ύλης, γι’αυτό το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, αλλά δεν μπορούμε να εννοήσουμε αυτό που έχει αποδείξει η Φυσική ότι είναι έκφραση κυμματομορφών, των βαρυτικών κυμμάτων, δυναμικών δηλαδή τα οποία μαζί με τα ηλεκτρομαγνητικά, τα πυρηνικά κ.λπ. κ.λπ. δομούν μια ισορροπία του κόσμου της ύλης μέσα στον κόσμο της αένατης Δημιουργίας. Η γνώση όμως και σήμερα συνεχίζει να είναι απαγορευμένος καρπός, προπατορικό αμάρτημα, αντί στην εποχή μας να είναι ιερός σκοπός. Ο ανθρώπινος όμως Νους εννοεί πως λόγικά δε γίνεται να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα γι’αυτό και όλο και πιο πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας πασχίζουμε, πιο πολύ οι επιστήμονες, να εννοήσουμε όσα οι αισθήσεις μας μας παραπληροφορούν. Διότι ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι η ακοή μας δεν συλλαμβάνει τους υπερήχους και τους υπόηχους, η όρασή μας δεν αντιλαμβάνεται όλο το φάσμα του φωτός, η αφή μας συμπεραίνει ως στερεά, υγρή και αέρια την ύλη αλλά δεν εννοεί την κενότητα που είναι το χαρακτηριστικό του κόσμου της ύλης. Δεν παίρνουμε χαμπάρι από την άλλη υπόσταση του κόσμου της Δημιουργίας, τον κόσμο της αντιύλης, και είμαστε μακράν νυχτωμένοι από τον οργασμό της ενέργειας που φέρνει τις δύο αυτές υποστάσεις της Δημιουργίας σε ενότητα. Τα αρχαιοΕλληνικά μυστήρια, τα Καβείρια και τα Ελευσίνια, απεκάλυπταν στους μυημένους τι συμβαίνει πίσω από τον καθρέφτη των αισθήσεων, στον κόσμο του πνεύματος, και διαπραγματευόντουσαν τι είναι και πώς πρέπει να είναι η λεγόμενη ζωή, το ταξίδι δηλαδή της ψυχής στον κόσμο της ύλης (Καβείρια μυστήρια) αλλά και τι ακολουθεί μετά το θάνατο, στον κόσμο του Άδη, τον Κόσμο των ιδεών ή ανάλογα με την εποχή, όπως ονομαζόταν η διαδρομή της ψυχής, μετά την ολοκλήρωση της επιλογής της στον Κόσμο της ύλης (Ελευσίνεια Μυστήρια). Πολλοί σοφοί της αρχαιοελληνικής Κοσμοθεωρίας μέσω μύθων και συνεπώς συμβολισμών της πραγματικότητας προσπάθησαν να μας αποκαλύψουν την γνώση της πραγματικότητας και γι’αυτή διώχτηκαν ή φονεύθηκαν, διότι η γνώση ανέκαθεν ήταν προνόμοιο των λίγων και όχι δικαίωμα των πολλών. Ο Σωκράτης ο σοφότερος των σοφών, πριν 2.500 χρόνια μας απεκάλυψε πως ο κόσμος της ύλης είναι ο κόσμος των σκιών ενώ η πραγματικότητα ξετυλίγεται στον κόσμο των ιδεών. Ανέλυσε την οντότητα της ψυχής, συλλογίστηκε με τους συνδαιτιμόνες του στοχασμού του πώς οφείλει να συμβαίνει η συμβίωσή μας και γιατί, στον κόσμο των σκιών και με το μύθο του Ηρός συμβόλισε τι συμβαίνει μετά θάνατον στον κόσμο των ιδεών. Έναν κόσμο όπως τον συμβόλισε στον μύθο του ενεργειακό, άυλο ή αντιυλικό, με πολλαπλά ενεργειακά επίπεδα προφανώς διαφορετικής συναισθηματικής ωρίμανσης, ανάλογα με τη διαφορετικότητα της γνώσης της πραγματικότητας που νόησε η κάθε ψυχή όσο βρισκόταν στον κόσμο των σκιών (κόσμος της ύλης) και την δυνατότητά της να ζήσει και σε ποιο νοητικό επίπεδο μπορούσε να ζήσει στον κόσμο των ιδεών στη μετά θάνατον δηλαδή ζωή της ψυχής. Μάλιστα πήγε μερικές παρασάγκες πιο πέρα μέσω του μύθου του και αναφέρθηκε και στις α-νόητες ψυχές, αυτές που στον κόσμο των σκιών δεν νόησαν τίποτε από την πραγματικότητα, ότι αυτές επειδή αδυνατούν να υπάρξουν στον κόσμο των ιδεών, αφού επιλέξουν ελεύθερα και αβίαστα μια ζωή συγκεκριμένων αναζητήσεων και συνθηκών επανέρχονται στον κόσμο της ύλης και συνεπώς των σκιών της πραγματικότητας, αφού πιουν προηγουμένως νερό από την πηγή της λήθης και λησμονήσουν όσα αντιληφθήκανε στην ολιγόχρονη παραμονή τους στον κόσμο των ιδεών. Στο βιβλίο αυτό «Γνώμες αντί γνωμικών» με ποίηση και λόγο πεζό γίνεται μια συλλογική προσπάθεια με γνώμες, θέσεις, συμφωνίες και διαφωνίες προσέγγισης της πραγματικότητας με πυξίδα την ανθρωπιά. Δηλαδή έξω από τις ισχυρογνωμοσύνες των σκοτεινών ή των πειραγμένων μυαλών, που μετατρέπουν τις ανθρώπινες ζωές σε βίους. Είναι συλλογική η προσπάθεια παρά πολλών συνδαιτημόνων του συλλογισμού μου, αφού όταν την ώρα του πρωινού καφέ στην προσπάθειά μου να συντάξω τις υποχρεώσεις της καθημερινότητάς μου ή στις αναζητήσεις της σχολής μου άκουγα τα μηνύματα που έστελναν τα χαράματα οι ακροατες διαφόρων ραδιοφωνικών σταθμών και σημείωνα προσεγγίσεις, γνώμες, θέσεις και αντιθέσεις ή μεταφυσικές ή φυσικές προσεγγίσεις. Κάποιες γνώμες είναι δικές σου αλλά και όσες από τις γνώμες σου δεν έχουν καταγραφεί, στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου υπάρχει χώρος για να τις συμπληρώσεις και να ταξιδέψουν για να συναντήσουν και να επιλεγούν ή να απορριφθούν από τα κοσμικό ασυνείδητο. Εξ άλλου όπως θα αντιληφθείς απ’ όποια σελίδα και αν ξεκινήσεις να το διαβάζεις μπορεί να γίνει και η αρχή. Όπως γίνεται και στο γίγνεσθαι της ζωής, οι έσχατοι να έσσονται πρώτοι και μη λησμονείτε ότι το ασυνείδητο πλουτίζει τη γνώση του από το συνειδητό και η Δημιουργία είναι αέναη… Εμπρός λοιπόν.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΤΡΙΚΑΚΟΣ
Ο Βασίλης Παν. Πατρικάκος γεννήθηκε στο Γύθειο και σπούδασε Ιατρική. Ονομάστηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασκεί την Χειρουργική σε νοσοκομείο των Αθηνών. Σκοπός της συγγραφικής του δραστηριότητας είναι ο σχολιασμός των φαινομένων της ζωής, όπως αυτά ξετυλίγονται πίσω από τον καθρέπτη των αισθήσεων, στον κόσμο της νόησης, πέραν του κόσμου της λογικής. Διότι ο κόσμος των ανθρώπων στην διανόηση διαφέρει από το φυσικό κόσμο και συνεπώς ο στοχασμός μπορεί να κατανοήσει τις προϋποθέσεις των φαινομένων. Όσα λοιπόν είδε στο σκότος προσπαθεί να αναδείξει στο φως και όσα του σιγοψιθύρισε ο στοχασμός του πασχίζει να τα βροντοφωνάξει ανεβασμένος στις στέγες των σπιτιών. Στα πνευματικά μου παιδιά την Γιούλη, τον Νίκο, τον Κωνσταντίνο αλλα και τους... άλλους αφανείς ήρωες από τους παλιούς καιρούς που η διαφορετική άποψη ζωής τους βοήθησε να ξαναφυτρώσουν στου βράχου τη σχισμάδα, όπως ο σπόρος του ραδικιού, γι’αυτό δεν σβύστηκαν κάτω από το χώμα, αλλάζουν και δημιουργούν. Σ’ευχαριστώ ζωή...