Στα Σανσκριτικά την δυστυχία την αποκαλούν Βεντάτα. Με μία λέξη που έχει διττή σημασία. Σημαίνει πόνο αλλά και γνώση, διότι πριν 5 χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι είχαμε εννοήσει ότι η γνώση της ζωής έχει πηγή της τον πόνο της ύλης μας. Ο Ιησούς μακάριζε όσους έχουν υποφέρει στην ζωή τους επειδή έχουν βρει το κλειδί της ζωής, την συνείδηση. Η σύγχρονη ψυχιατρική έχει προσεγγίσει την πραγματικότητα όπως αυτή συμβαίνει στην διφυή ανθρώπινη οντότητα, την οποία ο Κάρλ Γιούνγκ διαχώρησε σε εγώ και εαυτό. Είχε εννοήσει πως η συνειδητότητα κόβει τις γέφυρες με τις οποίες το συναίσθημά μας προσεγγίζει τον πόνο και την ενέργεια που παράγει η αναζήτησή του γιατί την μεταγγίζει στον καλλιεργημένο άνθρωπο μέσα από την γνώση του εαυτού αντί να του δομεί οδύνη. Αυτές τις γέφυρες αναζητά ο συγγραφέας μέσα από αρθρωτές ιστορίες αλλά και από τους διαλόγους του εγώ με το εαυτό του κεντρικού του ήρωα, ο οποίος μπορεί να είναι και ο ίδιος ο αναγνώστης. Διότι η συνείδησή μας είναι αυτή που βάζει τα ερωτήματα αλλά και δίνει τις απαντήσεις μέσα από την γνώση του εαυτού ο οποίος διαθέτει την γνώση της ύπαρξης, την αλήθεια δηλαδή της ζωής, αφού όποιος γνωρίζει την αλήθεια μπορεί να κάνει και παιχνίδια μαζί της. Γιατί; Μα επειδή ισχύει μία απαράβατη σχέση μεταξύ δημιουργίας και δημιουργού. Αυτή που υπάρχει ανάμεσα στον χορό και τον χορευτή.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΤΡΙΚΑΚΟΣ
Ο Βασίλης Παν. Πατρικάκος γεννήθηκε στο Γύθειο και σπούδασε Ιατρική. Ονομάστηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασκεί την Χειρουργική σε νοσοκομείο των Αθηνών. Σκοπός της συγγραφικής του δραστηριότητας είναι ο σχολιασμός των φαινομένων της ζωής, όπως αυτά ξετυλίγονται πίσω από τον καθρέπτη των αισθήσεων, στον κόσμο της νόησης, πέραν του κόσμου της λογικής. Διότι ο κόσμος των ανθρώπων στην διανόηση διαφέρει από το φυσικό κόσμο και συνεπώς ο στοχασμός μπορεί να κατανοήσει τις προϋποθέσεις των φαινομένων. Όσα λοιπόν είδε στο σκότος προσπαθεί να αναδείξει στο φως και όσα του σιγοψιθύρισε ο στοχασμός του πασχίζει να τα βροντοφωνάξει ανεβασμένος στις στέγες των σπιτιών. Στα πνευματικά μου παιδιά την Γιούλη, τον Νίκο, τον Κωνσταντίνο αλλα και τους... άλλους αφανείς ήρωες από τους παλιούς καιρούς που η διαφορετική άποψη ζωής τους βοήθησε να ξαναφυτρώσουν στου βράχου τη σχισμάδα, όπως ο σπόρος του ραδικιού, γι’αυτό δεν σβύστηκαν κάτω από το χώμα, αλλάζουν και δημιουργούν. Σ’ευχαριστώ ζωή...