ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΠΡOΛOΓO
Σήμερα, και με τούτα τα γραφτά μας, εξακολουθούμε να κρατάμε ζωντανά τον ήχο το φευγάτο, όπως αρκετά χρόνια το προσπαθούμε, να φέρουμε κοντά μας το παρελθόν και τους ανθρώπους, που ζήσανε πριν από ’μας, σ’ αλλοτινές εποχές, με τις συνθήκες, τις δυσκολίες και τα προβλήματα του τότε. Και, αρκετές φορές, σκεφτόμαστε, πως αυτοί οι άνθρωποι μπορέσανε να επιβιώσουνε με τις τόσες δυσκολίες που υπήρχανε, κάτι που, ενδεχομένως, θα λένε για μας οι ερχόμενοι.
O κάθε τόπος, και ο δικός μας, έχει την ιστορία του με τους ανθρώπους του, που κάποιους γνωρίσαμε, κι άλλους φευγάτους στο κοντινό ή στο μακρινό παρελθόν. Και όλοι αυτοί, αποτελούνε τη συνέχεια του χτες με το σήμερα. Είναι η ιστορική αλυσίδα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν και τούτο με το μέλλον.
Η ιστορία, η παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα, η γλώσσα, η θρησκεία, είναι εκείνα με τα οποία σταθήκαμε στα πόδια μας, και γνωριζόμαστε ως Έλληνες. Αυτά είναι η ταυτότητά μας. Στο διάβα των αιώνων, με τις αλλεπάλληλες συμφορές του Έθνους μας, μ’ αυτά κρατηθήκαμε όρθιοι.
Όσα γράφουμε εδώ, τα βρήκαμε ψάχνοντας στη μνήμη κάποιων παλαιοτέρων, τους οποίους, κατά καιρούς αφουγκραστήκαμε και καταγράψαμε...
Σκύψαμε, ξεφυλλίσαμε και ξεσκονίσαμε, στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, έγγραφα, παλιά βιβλία εφημερίδες και περιοδικά, στις βιβλιοθήκες και τα παρουσιάζουμε, με τον τίτλο «Φευγάτες Εποχές», για να διαβαστούν απ’ την γενιά μας και να μείνουνε, για ’κείνους που ’ρχονται και θα’ρθουν.
Ξεστρατίσαμε στη Μικρά Ασία, με αφορμή το ημερολόγιο του Πατέρα μου Αντώνη, που το βρήκαμε σε μια παλιά βαλίτσα, που είχε φέρει από ’κείνη τη μακρινή περιοχή, μαζί με το «Γκρα» (ντουφέκι), που τελευταία, μου το κλέψανε απ’ το ταβάνι του σπιτιού μας.
Γράφουμε, λοιπόν, περιληπτικά, κάποια γεγονότα, για ’κείνη την ατυχή εκστρατεία, για τους Βαλκανικούς πολέμους, τον Πρώτο και το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, για τον εμφύλιο, που σημάδεψε καταστροφικά τον τόπο μας, την Ελλάδα. Τους Καρυτινούς, που πήρανε μέρος σε ’κείνους τους πολέμους.
Γράφουμε για τους αγωνιστές μας Καρυτινούς, στην εποχή του ’21, τις θυσίες και την προσφορά του καθενός. Εκείνους που πέσανε στους διάφορους πολέμους. Για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα Σχολεία του παρελθόντος μιλάμε, καθώς και για τους κάποιους ευεργέτες του Τόπου μας με τα κληροδοτήματά τους, τη διαθήκη του Ν. Δημητρακοπούλου περιλαμβάνουμε εδώ, και κάποια άλλα στοιχεία από την Καρύταινα, που βρήκαμε στην πορεία μας. Όπως φωτογραφικά στιγμιότυπα και αυτούσια έγγραφα σε φωτοαντίγραφα.
Από αγάπη για τον Τόπο που γεννηθήκαμε τα γράφουμε όλα αυτά, για να μείνουνε στο αύριο. Η Πατρίδα, ο Τόπος που γνώρισε καθένας στα πρώτα βήματα της ζωής, το σπίτι που γεννήθηκε αποτελεί το σημείο αναφοράς σε κάθε σκέψη του.
O Oδυσσέας, ύστερα από τη δεκάχρονη, κάπου, ταλαιπωρία του, γυρνώντας από την Τροία, είχε τη μοναδική επιθυμία να γυρίσει στην πατρίδα του, την Ιθάκη, να ιδεί καπνό να βγαίνει από τα τζάκια της πατρίδας του, κι ας πεθάνει, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Όμηρος στην Oδύσσεια (Ραψωδία α’ 57-59) «...Ιέμενος και καπνόν αποθρώσκοντα, νοήσαι ής γαίης θανέειν ιμείρεται...».
Παραδίνουμε, λοιπόν, και τούτα τα γραφτά μας, για να διαβαστούνε σήμερα και να διαβάζονται από τους κατοπινούς από μας, με την ψευδαίσθηση ότι πληρώνουμε, έτσι, κάποιο από το ανεξόφλητο χρέος μας.
Όπως γράψαμε και άλλοτε, με τα γραφτά μας, δεν αποβλέπουμε σε φιλολογικές δάφνες, δε διεκδικούμε το αλάθητο και το τέλειο. Δεχόμαστε την καλόπιστη κριτική. Εκείνους που μας δώσανε κάποιες πληροφορίες, κάποιες φωτογραφίες, τους ευχαριστούμε και μακάρι, τα γραφτά μας αυτά, να αποτελέσουνε τον κρίκο της ιστορικής αλυσίδας, για το αύριο.
Και μην ξεχνάμε, όλοι, και το δικό μας χρέος, που προβάλλει επιτακτικά, όπως λέει και ο ποιητής μας, Κωστής Παλαμάς:
«Γνώμες, καρδιές όσοι Έλληνες
ότι είστε - μην ξεχνάτε -
δεν είστε από τα χέρια σας μονάχα.
Όχι! Χρωστάτε
και σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν
θα’ρθούνε, θα περάσουν...
Κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί...»
Αθήνα, 25.9.2009
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤ. ΑΝΤΩΝOΠOΥΛOΣ
ΒΡΕΝΘΕΑΤΗΣ