Οι άνθρωποι ενώ εξελιχθήκαμε σε κοινωνικά όντα θεσπίσαμε όρους διαβίωσης κοινοτικούς. Παλινδρομήσαμε συνειδησιακά χρήζοντας τη λογική κορωνίδα της διανόησής μας. Αυτής που αναζητά επιχειρήματα στην αγάπη, τεκμήρια για την αλήθεια, σκοπούς στη ζωή και βρίσκει αφορμές για να εγκαταστήσει στις ψυχές μας μιζέρια.
Λογικά όμως δε μπορούμε να αγαπήσουμε και αιτιατά δεν ζούμε αλλά βιώνουμε. Ο δάσκαλος της αγάπης, ο Ναζωραίος δεν έβαλε τυχαία τον καλό Σαμαρείτη στη θέση του αγαπόντα και τον Ιουδαίο στη θέση του αγαπωμένου. Ήθελε να μας επισημάνει πως η αγάπη είναι μία οδός πέρα από τη λογική, έξω από το συμφέρον, μακριά από τη συνείδηση της φυλής, ένα άλμα ζωής κι εξέλιξης προς τον υπαρξιακό νόμο του Όλου, ο οποίος ενώνει τα πάντα σε ένα και ένα στην ύπαρξη είναι το Θείον το οποίο αγνοούν οι θρησκείες, οι οποίες έφτιαξαν τους Θεούς μας ελαττωματικούς. Πολύ καλούς για να είναι πραγματικοί, πολύ ανόητους για να είναι Γήινοι. Πολύ σκληρούς, για να είναι ουράνιοι, πολύ ιδιοτελείς για να είναι αγαθοί. Αμαρτωλούς όπως οι άνθρωποι, απόλυτα θλιβερούς, όπως οι θεολογούντες κήρυκές τους.
Πού ξεστράτισε η ανθρώπινη διανόηση και έγινε λογική και στραβαρμενίζει; Σημασία δεν έχει που και πότε, αλλά η διαπίστωση πως δεν είναι στραβός ο γιαλός της ζωής αλλά η λογική μας στραβά αρμενίζει.
Το λέει κι ο κανόνας του Merphy. "Η λογική είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να καταλήξουμε σε λανθασμένα συμπεράσματα".
